رونق توریسم ، راهی برای بهبود فضای کسب وکار

0 ۵۴۸

بهرام پارسایی – نماینده شیراز و سخنگوی کمیسیون اصل 90

یکی از مهمترین مشکلاتی که امروز اقتصاد کشور را درگیر خود کرده ، رکود اقتصادی و به دنبال آن بیکاری است و بنابراین وقتی صحبت از فضای کسب وکار به میان می آید ، ابتدا باید پیش زمینه آن یعنی رونق اقتصادی فراهم باشد. راه حل معضل رکود را باید در سرمایه گذاری و حرکت به سمت سرازیرکردن ارز به کشور جستجو کرد ؛ موضوعی که سال هاست نتوانسته ایم به خوبی آن را محقق کنیم و حتی در این زمینه پس رفت هایی نیز داشته ایم.
برای جذب سرمایه ، به چند مولفه نیاز است ؛  اولین و کلیدی ترین مؤلفه ، ایجاد امنیت است به این معنا که سرمایه گذار اطمینان خاطر داشته باشد زیانی متوجهش نمی شود.
گام دوم ، سیستم اداری است. مسیر کار در ادرات باید به گونه ای باشد که سرمایه گذار را طوری معطل نکند که در نتیجه ، پشیمانی ، دامن شخصیت حقیقی یا حقوقی را بگیرد. این مهم متاسفانه تاکنون در کشور ما اصلا مورد توجه قرار نگرفته است. به معنای دیگر ما برای تسهیل در امر سرمایه گذاری نیازمند اصلاح فوری و اساسی در سیستم بروکراسی خود هستیم. برای مثال قرار بود یک قرارداد فاینانس امضا شود اما این موضوع بعد از 18 ماه ، آن هم با پا درمیانی وزیر و چند نماینده مجلس محقق شد و این در حالی است که همه این اصل مهم را می دانیم که اتلاف وقت در زمینه سرمایه گذاری ، مثل سم مهلک است و یک سرمایه گذار صبر نمی کند تا آنچه را دارد از دست بدهد. با این وجود می بینیم که هیچ برنامه ای برای تسریع در کارها وجود ندارد. بنابراین تکرار می کنم که لازم است ضمن ایجاد امنیت ، موانع از سر راه برداشته شود تا میل و رغبت در میان سرمایه گذاران داخلی و خارجی ایجاد شود.
مشکل دیگر در کشور ما این است که ما به داشته های خود توجه نمی کنیم و تمام تمرکزمان را متوجه بخش هایی کرده ایم که ظرفیت های لازم و همچنین تخصص آن را در اختیار نداریم و از انجایی که فقط برای مصرف داخل است توانایی رقابتی در آن نمی توان سراغ داشت. به طور کلی منابع درآمدزای کشور در سه بخش خلاصه می شود؛ 1- سوخت  2- گردشگری  3- خودرو ؛ بازار سوخت همواره با تلاطم هایی مواجه بوده که خارج از کنترل مسئولین داخلی است و با نوسان های بین المللی آن نیز تغییر می کند لذا ثباتی در آن نمی توان سراغ داشت. صنعت خودروسازی نیز با مشکلات زیادی دست به گریبان است. درواقع از آنجا که رانت های متعددی از جمله ممانعت واردات یا تزریق پول هنگفت به این صنعت برای جلوگیری از انحلال آن مورد استفاده قرار گرفته ، هیچ تحولی در صنعت ایجاد نشده که سبب شده نارضایتی ها از خودروهای ساخت داخل به اوج خود برسد.
بر این اساس ، می توان گفت ما یک گزینه درآمدزای دیگر پیش رو داریم و آن صنعت گردشگری است که نیاز به هزینه های گزاف ندارد ؛ ایران جزو 5 کشوری است که به لحاظ گردشگری ، جاذبه های فراوانی دارد. این تنوع می تواند اقتصاد ما را نجات دهد ؛ باید در این راستا به تجربه دیگر کشورها توجه نمود و ارزیابی کرد چگونه آنها به توان بهره برداری حداکثری از ظرفیت های توریسم خود رسیده اند.
شاید بد نباشد نگاهی به نظر نخست وزیر مالزی داشته باشیم ؛ همان فردی که اقتصاد این کشور را با تحول رو به رو کرد. مهاتیر محمد در سفری که به ایران داشت ، گفت: « اگر من اصفهان و شیراز را داشته باشم ، درب چاه های نفت را پلمپ می کنم . » این جمله گویای حجم بالای ظرفیت های گردشگری در کشور است اما مسوولان ما نه تنها توجهی به این موضوع نمی کنند که گاهی حتی با رویکردهای تخریبی آنها مواجه می شویم. اصلا چرا راه دور برویم؟ با نیم نگاهی به کشور ترکیه ، می بینیم این کشور با وسعت و جاذبه های کمتر از کشور ما ، بیش از 90 درصد درآمد خود را بر پایه توریسم تعریف کرده است. ترکیه با تکیه به این صنعت توانست روند توسعه مطلوبی را طی کند. البته باید متذکر شد که توجه به گردشگری ، فقط مختص یکی دو کشور نام برده نیست بلکه اساسا امروز کشورهای زیادی اولویت خود را گردشگری قرار داده اند.
ایران به لحاظ جاذبه های توریستی یک کشور غنی محسوب می شود ؛ چه به لحاظ مذهبی ، چه به لحاظ تاریخی و چه به لحاظ فرهنگ و هنر ، جاذبه های زیادی برای ارائه به مردم دنیا داریم اما چه کسی به این مسئله توجه می کند؟ یک مثال ساده می تواند همه چیز را روشن کند ؛ ما منشور حقوق بشر کورش را داریم که در دنیا شناخته شده است و سازمان ملل آن را به چندین زبان ترجمه و پخش کرده. ما از این ظرفیت می توانیم استفاده کنیم چون کشورهای دیگر برای معرفی جاذبه های گردشگری خود سال ها باید تبلیغ کنند اما ما عناصری در فرهنگ و تاریخ خود داریم که برای همه جهان شناخته شده هستند. متاسفانه ما این پتانسیل ها را مورد توجه قرار نمی دهیم و هیچ برنامه ای برای استفاده از این ظرفیت ها نداریم.
شناخت نسبی جهانیان از تاریخ و تمدن ایران ، فرصتی پیش روی ما قرار داده که در صورت بهره برداری درست از آن ، می توانیم ارزآوری قابل توجهی داشته باشیم ، معضل اشتغال را حل کنیم و در یک کلام اقتصاد را متحول کنیم. صنعت توریسم نه آلایندگی به دنبال دارد و نه هزینه بر و زیان ده است ، فقط نیازمند آماده سازی زیرساخت هاست و البته تغییری که باید در نوع نگاه و تفکر ایجاد کنیم. چاره ای نداریم جز آن که نگاه تجاری به جاذبه های گردشگری خود داشته باشیم. این یعنی بتوانیم از روزهای حافظ ، سعدی و کوروش برای توسعه گردشگری استفاده کنیم. همانند تجربه پیش رویمان در ترکیه که با برنامه ریزی های دقیق ، هر سال چندین هزار نفر را به مناسبت روز مولانا به قونیه می کشاند.
شاید جان کلام را بتوان در یک جمله عنوان کرد و آن اینکه اگر فضای کسب وکار ما مشکلات زیادی دارد ، بخش عمده آن به دلیل بی توجهی به توانایی های کشور برای جذب سرمایه و به حرکت درآوردن چرخ تولید است. صنعت گردشگری می تواند گره گشای مشکلات اقتصاد ایران باشد و به دوران رکود خاتمه دهد. رونق تولید نیز خواه ناخواه فضای کسب وکار را بهبود می بخشد.

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.