سیخونک برنده نوبل اقتصاد

گفتگویی با ریچارد اچ. تیلر برنده جایزه نوبل اقتصادی 2017

ریچارد اچ. تیلر : بفرمایید؟

آدام اسمیت : سلام،  آدام اسمیت هستم ، از وب سایت Nobelprize.org که وب سایت رسمی جایزه نوبل در استکهلم است تماس می گیرم.

ریچارد اچ. تیلر : در خدمتم .

آدام اسمیت : خوب قبل از همه چیز اجازه بدهید اهدای جایزه نوبل علوم اقتصادی را به شما تبریک بگویم.

ریچارد اچ. تیلر : از شما ممنونم.

آدام اسمیت : می توانم بپرسم که این خبر به چه شکلی به شما رسید؟

ریچارد اچ. تیلر : من را از خواب بیدار کرد .

آدام اسمیت : [خنده] خوب است که آدم به این شکل از خواب بیدار شود.

ریچارد اچ. تیلر : بله ، حس خوبی دارد که ببینی از سوئد با گوشی همراهت تماس گرفته اند.

آدام اسمیت : حتما همین طور است. شاید بیشترین چیزی که افراد شما را به آن می شناسند کتابتان « سیخونک » باشد که حدود یک دهه پیش چاپ شده است. برای آن دسته از افرادی که شما را نمی شناسند ، آیا می توانید توضیح بدهید که سیخونک چه جور چیزی است؟

ریچارد اچ. تیلر : سیخونک یکی از مشخصه های سازنده محیطی که انسان ها در آن قرار دارند است که رفتاری که این انسان ها از خودشان نشان می دهند را تغییر می دهد ، اما رفتار عاملانِ عقلائیِ علمِ اقتصادی که ما به آن ها « ایکان (Econ) » میگوییم را تغییر نمی دهد. برای مثال ، پژوهشی که چند هفته قبل از این در استکهلم آن را ارائه دادم درباره دو سیخونک که در نظام بازنشستگی سوئد وجود دارند بود که یکی از آن ها ایجاد صندوق های بازنشستگی پیش فرض بود که افراد در صورتی که نمی رفتند و خودشان تصمیم به عضو شدن یا نشدن در آن صندوق نمی گرفتند ، [به صورت پیش فرض] عضو آن ها حساب می شدند ، در همین حال سیخونک دیگر سامان دادن یک تلاش تبلیغاتی بود برای آنکه افراد را متقاعد کند عضویت پیش فرض را نپذیرند [یعنی بروند و خودشان تصمیم به عضو نشدن بگیرند]. مقاله آن پژوهش که الآن مشغول نوشتن آن هستیم یک جور جدال بین این دو سیخونک را می خواهد نشان بدهد.

آدام اسمیت  : خیلی هم خوب ، حالا نمونه مورد علاقه خود شما از یک سیخونک موفق کدام است؟

ریچارد اچ. تیلر : خوب ، میدانید ، به نظر من شاید موفق ترین نمونه استفاده ای است که از آنچه به آن عضویت خودکار در طرح های بازنشستگی می گوییم شده است ؛ که یعنی پیش فرض بر عضو شدن است ، نه عضو نشدن .

آدام اسمیت : خیلی هم خوب .

ریچارد اچ. تیلر : مثلاً این شیوه در طرح ملی پس انداز بازنشستگی در بریتانیا که همین تازگی هم معرفی شد به کار رفته است و درصد عضویت از 90 درصد هم بیشتر است.

آدام اسمیت : الآن پانزده سال از زمانی که دوست شما ، «دَنیِل کانمَن (Daniel Kahneman)» جایزه نوبل را برد می گذرد. فکر می کنم که از آن زمان تا به حال ما شاهد شکوفایی چشم گیر حیطه اقتصاد رفتاری بوده ایم. آیا این حیطه به نظر شما الآن به نقطه ای رسیده است که بتوان از آن برای درست کردن ابزارهایی برای تعیین سیاست گذاری عمومی [دولتی] استفاده کرد؟

ریچارد اچ. تیلر : خوب قطعاً همین طور است. اصلاً این همان چیزی است که سه هفته پیش که به استکهلم آمدم و درباره آن صحبت کردم از من خواسته شده بود تا درباره آن سخنرانی کنم؛ و من فکر می کنم که پژوهش ما نظام های بازنشستگی در سراسر دنیا را به شدت تغییر داده است. طرح « فردا بیشتر پس انداز کن (Save More Tomorrow) » که در آن افراد را دعوت به این می کنند که خودشان را متعهد به بیشتر پس انداز کردن [افزایش دادن نرخ پس انداز] در بازه های معینی از آینده کنند واقعاً موفق بوده است. به نظر ما احتمالاً تا 25 میلیون نفر در ایالات متحده عضو این طرح هستند. کشورهایی در سراسر دنیا ، اولین شان هم بریتانیا ، گروه ها [تیم ها] ی تحلیل رفتاری که معمولاً به شان گفته می شود واحدهای سیخونک ایجاد کرده اند ؛ و آن طوری که به نظر می رسد خیلی هم دارند کارهای خوبی می کنند.

آدام اسمیت  : به عنوان آخرین سوال ، ما همگی دوست داریم فکر کنیم که از دیگران متفاوت هستیم ، این طور نیست؟ ولی پژوهش شما یک جورهایی همه ما را ذیل یک تئوریِ همگون ساز قرار می دهد. آیا [به نظر شما] یک جور ناهمخوانی بین اعتقادِ فردیِ افراد به فردیت خودشان و [واقعیت بیرونی] وجود دارد؟

ریچارد اچ. تیلر : اوه البته که افراد با هم متفاوت هستند. یافته کلیدی پژوهش « کانمَن » و « توِرسکی (Amos Tversky) » این نیست که همه یکسان هستند ، بلکه این است که به طور متوسط ، ما همگی در جهتِ یکسانی خطا می کنیم. در نتیجه همین امر است که همه ما فکر می کنیم کارهایی که باید انجام دهیم را زودتر از آنچه در واقعیت محقق می شود انجام خواهیم داد. هرچند در این میان بعضی افراد هستند که بیش از دیگران تعلل می کنند.

آدام اسمیت : فکر کنم من در همین گروه باشم.

ریچارد اچ. تیلر : در حال حاضر پیمانکاری که قرار است خانه ام را تحویل بدهد هم همین طور.

آدام اسمیت : [خنده] شما خیلی آرام به نظر می رسید. چه احساسی دارید؟

ریچارد اچ. تیلر : اوه. راستش، احساس آرام بودن ندارم.

آدام اسمیت : در بروز ندادن احساساتتان استادید. آیا می توانیم امیدوار به استقبال از شما در استکهلم در ماه دسامبر باشیم؟

ریچارد اچ. تیلر : اوه ، البته. من افتخار داشتم که همراه با پروفسور کانمن بیایم و او مدام به من می گوید بهتر است جایزه نوبل را زودتر ببرم چون دوباره دلش می خواهد برود به استکهلم ؛ بنابراین مایه خوشحالی من خواهد بود که از او بخواهم من را در این سفر دوباره همراهی کند.

آدام اسمیت : چه ماجرای فوق العاده ای. حالا این بار جایتان عوض می شود…

ریچارد اچ. تیلر : بله .

آدام اسمیت  : …حالا ماجرا را از زاویه دید دیگری شاهد هستید. خوب ، خیلی هم عالی ، ما بسیار مشتاق هستیم که حضور شما را در اینجا داشته باشیم. باز هم تبریک میگویم.

ریچارد اچ. تیلر : از شما سپاسگزارم.

آدام اسمیت  : و من هم از اینکه با من صحبت کردید سپاسگزارم. خدانگه دار.