تاریخ، همواره در زیست جهان ما حضور دارد؛ با تاثیراتی که از خود برجای می گذارد و با روایت هایی که از آن برمی سازیم. ما همیشه نیازمند روایت هایی از رخدادهای تاریخی برای ساختن اکنون و افکندن طرحی برای آینده هستیم. رخدادهای تاریخی یک بار برای همیشه اتفاق نمی افتند، بلکه در روایت هایی که از آن ها برمی سازیم، همواره به شکل های گوناگون تکرار می شوند. گذشته، چیزی نیست که آنجا و دورتر از ما، با گرد و خاکی بر روی نشسته آرمیده باشد. گذشته، در اکنون و آینده ما دائما حضور خود را باز می نمایاند. این تکرار گذشته، نه تکرار همسانی بلکه تکرار ناهمسانی هاست. حضور و رخ نمودن گذشته، نه بی آلایش، بلکه با سیاست قدرت، نیت ها و اهداف سیاسی همراه است. هر روایتی از گذشته و رخدادهای تاریخی در خدمت اغراض و سیاست های جناحی و گروهی خاصی است.
نکته حائز اهمیت دیگر اینکه، تاکید بر وقایع خاصی از گذشته تاریخی نیز با جهت گیری ها و اهداف خاص همراهی دارد؛ برخی رویدادها به سکوت کشانده می شوند، برخی به پرگویی واداشته می شوند و برخی دیگر نیز به حاشیه رانده می شوند تا برآورنده اهداف گروه های سیاسی و اجتماعی باشند. از این روی برای داشتن اکنون و آینده ای دموکراتیک، نیازمند گذشته ای دموکراتیک هستیم؛ بدین معنا که تمامی صداها از اعماق تاریخ و نیز روایت هایی که از گذشته و رخدادهای تاریخی برساخته می شوند، می بایست شنیده شوند.
در این میان وقتی به گذشته تاریخی خودمان نگاه می کنیم، هیچ رخدادی را نمی توانیم بیابیم که به اندازه انقلاب مشروطه مهم باشد؛ هم از حیث تاثیرگذاری و هم از حیث اهمیت آن برای سیاست در دنیای مدرن. انقلاب مشروطه با انگاره ها و ذهنیت جدیدی که در ایران پدید آورد، نیازمند بازخوانی ها و سخن گفتن های فراوان است. در این میان، در تاریخ ایران معاصر هیچ واقعه تاریخی ای به اندازه انقلاب مشروطه قابل بحث و تدقیقِ نظر نیست. از همین روی ماهنامه کارایی، در یکصد و یازدهمین سالگرد انقلاب مشروطه، پرونده ویژه ای به این موضوع اختصاص داده است.
